شٰایَدْ
دَستانَش را بُردْ پُشْتِ سَر وَ آشُفتِگیِ موهآیَشُ را بٰافْت ...
دَسْتِه هٰا را روىِ هَمْ گُذاشْتْ وَ غَم هٰا و دَرْدهٰا را بِه زَنْجیرِ گیسویَشْ گِره کَردْ ...
شٰایَدْ یِکْ روز بٰایَد اینْ زَنْجیر رٰا بَرٰاىِ هَمیشهِ پٰاره مىکَرْد ...
آنوَقتْ دوباره زِنده میشُد
جَوٰانِه میزَدْ
شٰایَد آن روز خِیْلی هَم دور نَبودْ ...
نظرات شما عزیزان: